Na początku 2016 roku organizacja Moms Across America wysłała 5 szczepionek dziecięcych do niezależnego laboratorium w celu poddania ich badaniu przesiewowemu na obecność glifosatu.
Wyniki otrzymane z laboratorium Microbe Inotech Laboratories Inc. z St. Louis, Missouri przedstawiają się następująco:
Szczepionka DTAp Adacel prod. Sanofi Pasteur (krztusiec) – 0,123 części na miliard glifosatu.
Influenza Fluvirin prod. Novaris (grypa) – 0,331 części na miliard glifosatu.
HepB Energix-B prod. Glaxo Smith Kiline (zapalenie wątroby typu B) – 0,325 części na miliard glifosatu.
Pneumonoccal Vax Polyvalent Pneumovax 23 prod. Merck (pneumokoki) – 0,107 części na miliard glifosatu.
MMR II prod. Merck (odra, świnka, różyczka) – 2,671 części na miliard glifosatu.
Szczepionka MMR II miała do 25 razy wyższe poziomy niż pozostałe szczepionki. Po naszym teście dodatkowe niezależne testy potwierdziły te wyniki na tym samym lub wyższym poziomie. Testy przeprowadzono metodą ELISA.
Według naukowca MIT dr Stephanie Seneff, „Glifosat może być łatwo obecny w szczepionkach ze względu na fakt, że niektóre wirusy szczepionkowe, w tym odra w MMR i grypa, hodowane są na żelatynie pochodzącej z więzadeł świń karmionych ciężkimi dawkami glifosatu w paszy zawierającej GMO. Żelatyna pochodzi z kolagenu, który zawiera dużo glicyny. Dopuszcza się, że pasza dla zwierząt gospodarskich może zawierać do 400 PPM [części na milion] pozostałości glifosatu w EPA (tysiące razy przekroczony dopuszczalny limit)”.
Francuski naukowiec i ekspert w dziedzinie glifosatu Gilles-Eric Séralini wykazał w swoich badaniach, że glifosat nigdy nie jest stosowany samodzielnie. Jest on zawsze stosowany z adiuwantami, które potęgują jego toksyczność.